چارلز بوکوفسکی، شاعر و نویسندۀ نامدار آمریکایی، جایی گفته است «جهنم یعنی اینکه هر روز کلۀ صبح با صدای زنگ ساعت بیدار شوی، خواب‌آلوده از تخت پایین بخزی، لباس بپوشی، به‌زور غذا بخوری، مستراح بروی، دندان‌هایت را مسواک بزنی، موهایت را شانه کنی، از خانه بیرون بزنی و یک ساعت در ترافیک گیر کنی تا به محل‌کارت برسی، یعنی همان‌جایی که باید کلی پول برای یک نفر دیگر دربیاوری، و تازه سپاسگزار هم باشی که چنین موقعیتی نصیبت شده است». اینکه چگونه ممکن است کسی از چنین وضعیتی سپاسگزار باشد و برای به‌دست‌آوردن آن دست‌و‌پا هم بزند، موضوعی است که میا توکومیتسو، استاد تاریخ ‌دانشگاه ملبورن، در کتاب «کاری را بکن که دوست داری، و دروغ‌های دیگر پیرامون موفقیت و خوشبختی» بدان می‌پردازد. آنچه او را به تأمل وامی‌دارد این نکته است که کارمندان و کارگران آمریکایی اکنون در اوج بهره‌وری هستند، ساعات بیشتری را در محل‌کار سپری می‌کنند و برای انجام کار بیشتر و بیشتر از خود مایه می‌گذارند، بااین حال روی‌هم‌رفته چیز زیادی در ازایش به دست نمی‌آورند.