نویسنده در این داستان سعی کرده شمه‌ای از هنر و تکنیک خود در روایت را به رخ مخاطب خود بکشد. این همان اتفاقی است که از ابتدایی‌ترین جملات داستان می‌توان دیدش. او مخاطبش را در دل داستان می‌برد، در دل چالش‌هایی که به شکل گرفتن شخصیت‌های یک داستان سوق می‌دهد. او یک نویسنده است که با مخاطبش درباره چگونگی و چرایی ساخت شخصیت‌های داستانی در چالش است. تشکری در «آرتیست» زبانی تازه برای مواجهه با مخاطب خود خلق کرده است. زبانی که از سویی سعی می‌کند خودمانی باشد و صمیمی و از سوی دیگر سرضرب است و روان. تشکری در «آرتیست» زبانی را پیش روی مخاطبش می‌آورد که نه محاوره است و نه رسمی و این اوج اوست که می‌تواند این دو شکل از بیان را در هم بتند و به زبانی برسد که خاص اوست.